Ik begeleid een groep projectleiders die ook hun eerste stappen in programma's aan het zetten zijn. Vorige week kreeg ik een toffe reactie van een van de projectleiders die aan de slag was gegaan met het Doelen-Inspanningen-Netwerk (DIN). Ze mailde de groep met haar eerste ervaringen, opgedaan tijdens een sessie met haar team. Die reactie moedigt wellicht aan om ook eens met het DIN te experimenteren. 😉

“Even voor de leuk een ervaring met hetgeen we vorige week behandelden; het doelen-inspanningennetwerk. Ik wil het met jullie delen omdat ik het deed vanuit oefening die wellicht nuttig kon zijn, maar merkte dat het ontzettend nuttig was en voor de voortgang van het team eigenlijk onontbeerlijk. 

Vandaag heb ik met het projectteam een dergelijke exercitie gedaan. Zij hadden allemaal hun projectopdracht gemaakt zoals zij die zagen. Vanuit de twee hoofddoelstellingen die ik in mijn opdracht had beschreven hebben we gepoogd de doelstellingen die zij hadden opgeschreven daaraan te koppelen. 

Wat gebeurde er?

• Ik bleek niet de juiste hoofddoelstellingen in mijn opdracht te hebben, dus die hebben we aangepast. Er bleek ook een subdoel te zijn die gekoppeld was aan beide hoofddoelen, maar wel in mijn opdracht hoorde. Deze heb ik dus toegevoegd. 
• Er ontstond per genoemde doelstelling een goede dialoog over het zijn van een doelstelling of een resultaat.
• In drie groepen hebben we vervolgens de drie hoofd (waarvan één dus meer sub)doelstellingen verdeeld en per doelstelling bekeken wat we eronder hadden geplakt aan subdoelstellingen. Deze hebben we geclusterd, zodat we per hoofddoelstelling twee, tot max drie, subdoelstellingen hadden.
• Iedereen gaat nu zijn opdracht aanpassen aan de gemaakte doelstellingen en gaat resultaten (die ze al beschreven hebben) aan de doelstellingen. Daarmee doen ze een check of alle resultaten een doel dienen. En we hebben de afspraak dat als dat niet zo is, dat we volgende keer dan bespreken of het betekent dat er een doelstelling mist, of dat het resultaat eigenlijk niet nodig was. 

Het geheel duurde twee uur; langer dan ik had gedacht. Ik had gedacht dat we ook aan het bespreken van resultaten zouden toekomen. Maar ik merkte dat binnen mijn groep slechts twee personen hier ervaren op waren en dat de anderen het erg lastig vonden om op deze manier na te denken en met elkaar te praten. Van een flink aantal kreeg ik terug dat het erg fijn was dat we dit zo gedaan hadden, omdat het veel scherper maakt wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn. 

Dus, aanrader :-).”