Gewoon doen en veel communiceren. Dat blijft me bij van de aanpak van Casper Hermans op het PGM Open van 4 februari. Dat klinkt voor de hand liggend, maar was dat helemaal niet voor de Politie, het Openbaar Ministerie, gemeentebestuurders, Belastingdienst en rechterlijke macht in Brabant en Zeeland. Tot 2013 waren de betrokken partijen bezig met praten, veel vergaderen maar geen afspraken wie wat zou doen. En als er afspraken werden gemaakt dan bleek na drie maanden dat er allerlei redenen werden opgevoerd waarom er niets was gebeurd: te weinig personeel, andere prioriteiten, geen beleid, het is niet mijn probleem of waar moeten we beginnen?

Geen excuses

Hermans schetst hoe hij als programmadirecteur namens gemeenten, provincie, politie, OM en opsporingsdiensten, die sfeer van machteloosheid heeft aangepakt. Vanuit gemeenschappelijke doelen en afspraken (dat wel!) is hij alle partijen langsgegaan om hen te herinneren aan de afspraken, te doordringen van de ernst van het probleem en hen aan te zetten niet te wachten, maar het initiatief te nemen. Langzamerhand werden de auto’s van wiettelers in beslag genomen, werden verdachten in hun portemonnee geraakt of op klaarlichte dag met veel ophef gearresteerd.  Hij wilde de excuses van partijen (te weinig personeel, het mag niet) niet horen en liet hen de successen van de bovengenoemde acties zien.

Successen zichtbaar maken

Bewust heeft hij alle successen, hoe klein ook, bewust zichtbaar gemaakt in de pers en op radio en tv. Ferraris die weggesleept werden, foto’s van wapenvangsten, het sluiten van huizen en café’s, en het geboeid afvoeren van criminelen werden openlijk uitgevoerd, met journalisten erbij die vervolgens uitgebreid publiceerden. Dit was een enorme opsteker voor politie en opsporingsdiensten omdat deze de motivatie en daarmee et zelfvertrouwen van de mensen een enorme boost gaf. Door de publiciteit konden de opspoorders thuis en op verjaardagen en partijen met trots vertellen welke successen ze hadden geboekt. Successen in de gemeente Tilburg leverden als effect op dat de andere gemeenten niet achter wilden blijven. 

Natuurlijk is het probleem niet opgelost, maar de sfeer van machteloos toezien is doorbroken. Alle betrokken kennen elkaar nu, weten dat ze van elkaar afhankelijk zijn en weten dat ze de criminelen irriteren en daarmee de drugsproducenten en handelaren naar andere delen van de streek verjagen. Dat is niet leuk voor de gemeenten in Limburg en België, maar daar hebben ze het voorbeeld van Brabant hoe ze daar zelf ook effectiever in kunnen optreden, want goed voorbeeld doet volgen.