Weekblad Elsevier publiceerde deze week een artikel over 200 vrouwen die het verschil maken. 'Wie goed kijkt, ziet dat het wemelt van de vrouwelijke leiders', zo leidt het blad het artikel in. 'Dit zijn Elseviers powervrouwen.' Gretig ging ik op zoek naar wie die 200 vrouwen dan zijn, ook om te kijken welke daarvan mogelijk interessant zouden zijn als (keynote) spreker voor het PGM Open 2017.

Al snel sloeg mijn enthousiasme over de potentie van de lijst om in een flinke teleurstelling. Want wat blijkt: het zijn vrijwel alleen maar de meest traditionele leiders die je kan bedenken die geportretteerd worden. Degenen die zo gezien worden vanwege hun positie aan de top van de organisatie. De vrouwen met de formele macht: directeuren, CEO's, CFO's, COO's, CRO's, CIO's, presidenten-commissaris, bestuursvoorzitters, dijkgrafen, etcetera. Soms heten ze zelfs 'baas', als geven ze leiding aan een hond. En dat noemt Elsevier dan ook nog eens de 'veelal onzichtbare topvrouwen'. 

Het laat een buitengewoon eenzijdig beeld zien van de vrouwen in organisaties die écht het verschil maken. Want waarom zouden dat alleen de vrouwen aan de top en met positiemacht zijn? Ik kom heel veel vrouwen tegen die het verschil maken, of op weg zijn om het verschil te gaan maken, en die het juist níet moeten hebben van hun positiemacht, maar van hun persoonsmacht. Het zal je niet verbazen: programmamanagers die hun charisme inzetten, hun energie, drive, vermogen tot inspireren, hart voor de zaak, passie voor de klant en wil om de organisatie te ontwikkelen. En die daarmee leiderschap tonen.

Zij houden zich met ongelooflijk belangrijke opgaven bezig, die complex van aard zijn en waarvoor ze alles uit de kast halen om iets te bereiken. Denk aan het terugdringen van overgewicht onder kinderen, het verbeteren van de kwaliteit van zorg, het aanpakken van het vluchtingenvraagstuk, het ontwikkelen van de dienstverlening van organisaties, etc etc. Vrouwen die elke dag opnieuw bezig zijn om daarvoor samenwerkingsverbanden te smeden en uiteenlopende belangen te verbinden. Niet door een beroep te doen op bazigheid, maar door zichzelf als instrument in te zetten om die formele structuren écht te laten werken.

En dan heb ik het uiteraard nog niet eens over al die vrouwelijke professionals die elke dag het nobele werk doen waar al die bestuurders en directeuren alleen maar over praten, en die leiderschap tonen door anderen te helpen. 

Het is een gemiste kans van Elsevier door op deze manier naar het leiderschap van vrouwen in Nederland te kijken. En dan ook nog eens te constateren dat ze er zo voor hebben moeten zoeken in de 'blauwepakkenbrigade'.

Mede hierom staan we op 2 februari 2017, tijdens het zesde PGM Open, stil bij de vraag hoe dat leiderschap van de programmamanager eruit ziet en wat het vraagt in deze tijd van grote veranderingen. In de aanloop interviewen we een aantal van deze vrouwen. En raad eens wat ze met elkaar delen: het verschil willen maken. En dat doen ze ook nog eens. Kom kijken zou ik zeggen.